NASI POWSTAŃCY: Józef Grobelny z Kobylina [ZDJĘCIA]

Józef Edward Grobelny urodził się 16 marca 1873 r. w Kobylinie jako syn Stanisława Grobelnego (30 października 1844 r. - 21 czerwca 1921 r.) i Marianny zd. Kosińskiej (31 stycznia 1847 r. - 23 sierpnia 1929 r.). Jego rodzicami
chrzestnymi byli Piotr Grobelny i Maria Kosińska. Rodzice wzięli ślub w 1871 r. w Pogorzeli. Stanisław Grobelny był synem Jana, natomiast Maria Kosińska – Marii Kosińskiej zd. Bączkiewicz i Kazimierza Kosińskiego. Rodzeństwem
Józefa Edwarda Grobelnego byli: Walentyna Franciszka Grobelna (ur. 1872 r. w Kobylinie, chrzestni Józef Grobelny i Maria Kosińska) oraz Helena Stanisława Grobelna (ur. i zm. w Kobylinie w 1875-1878).

Pochodził on z rodziny nauczycielskiej. Nie chciał jednak kontynuować rodzinnej tradycji i został lekarzem. Studiował on medycynę na uniwersytecie w Berlinie, Gryfii, a 15 lipca 1902 r. zdał egzamin lekarski w Rostoku. W latach 1902-1903 Józef Edward Grobelny praktykował w Świdnicy jako podlekarz. W 1904 r. ukończył studia
doktoranckie. Odbył też służbę w wojsku pruskim w latach 1903-1907, gdzie został najpierw podporucznikiem (leutnant), a potem porucznikiem (oberleutnant). W czasie I wojny światowej został zmobilizowany do armii niemieckiej. Walczył na froncie francuskim. Po zakończeniu walk powrócił do Wielkopolski. Osiadł w Pniewach. Gdy 27 grudnia 1918 r. wybuchło Powstanie Wielkopolskie Józef Edward Grobelny zajął się organizacją służby sanitarnomedycznej kompanii pniewskiej, a 14 stycznia 1919 r. został mianowany przez Naczelną Radę Ludową
zastępcą szefa służb sanitarnomedycznych powstańczych w Poznaniu, natomiast od 1 kwietnia kierował Departamentem Sanitarnym Inspektoratu Sanitarnego. Adiutantem Szefa Departamentu Sanitarnego był kapitan lekarz Czesław Bydałek. 6 maja 1919 r. Naczelna Rada Ludowa dekretem nr 84 mianował go na stopień generała. – Na wniosek Szefa Wydziału Wojskowego III b przy Naczelnej Radzie Ludowej: 1. mianujemy dr. Józefa Grobelnego lekarzem-pułkownikiem i nadajemy mu charakter lekarzajenerała-podporucznika. 2. lekarzowi
Ireneuszowi Wierzejewskiemu nadajemy za nadzwyczajne zasługi w dziedzinie chirurgii na czas posiadania odpowiedniego stopnia wojskowego charakter lekarzajenerała-podporucznika. Poznań, dnia 6 maja 1919 r. Komisariat Naczelnej Rady Ludowej „ Adam Poszwiński X. Adamski, Szef Wydziału Wojskowego III b „ Kazimierz
Raszewski „ generał-podporucznik „ Za zgodność Poznań, 12 maja 1919 r., Stablewski, rotmistrz – możemy wyczytać w Tygodniku Urzędowym Nr 12 z 19 maja 1919 r. 15 listopada 1919 r. został szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego "Poznań" w Poznaniu, z kolei 16 listopada 1921 r. został szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu, a 1 września 1922 r. w wieku 55 lat został przeniesiony
w stan spoczynku, w stopniu generała brygady z prawem do noszenia munduru. Na emeryturze prowadził praktykę lekarską w Buku przy ul. Grodziskiej 16. W okresie międzywojennym był aktywnym działaczem Związku Powstańców Wielkopolskich, zapisanym w kole w Borku Wielkopolskim (ujęty w Głosie Powstańca Wielkopolskiego, nr 813 marca 1938 r.). Po zakończeniu II wojny światowej do powrotu doktora Siudy był jedynym lekarzem w Buku. Zmarł tam 21 stycznia 1949 r. w wieku prawie 76 lat. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Wielkopolskim oraz Odznaką Wojsk Wielkopolskich.