NASI POWSTAŃCY: Jan Dryjański z Ligoty

Jan Dryjański urodził się 18 stycznia 1898 r. w Korytnicy w ówczesnym powiecie krotoszyńskim, jako syn rolników Franciszka Dryjańskiego i Jadwigi z d. Michalczak. Miał rodzeństwo: Piotra (1893-?), Andrzeja (1895-1916, uczestnika I wojny światowej w szeregach armii niemieckiej w 69 Pułku Piechoty Rezerwy, poległego na froncie) i Pelagię (1903-?) oraz rodzeństwo przyrodnie (jego ojca z Marianną Kubiak): Michała (1872-?), Wiktorię (1874-1878), Ignacego (1879-?), Walentego (1882-?) i Stanisława (1891-1891). W latach 1904-1912 uczęszczał do Szkoły Powszechnej. Po zakończeniu nauki pomagał rodzicom, a w 1914 r. wyjechał do Nadrenii, gdzie pracował jako robotnik przy zakładach wodociągowych. Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Nadrenii w Niemczech (1915-1917).

Po rewolucji w Niemczech uciekł z bronią z wojska i dotarł w rodzinne strony. Wziął udział w organizacji oddziałów powstańczych, a potem walczył na froncie pod Zdunami w czasie Powstania Wielkopolskiego. Później walczył na odcinku Zmyślona Ligocka-Rogaszyce-Kobyla Góra w oddziale ppor. Garstki. Wstąpił do 8 kompanii 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich zamienionego na 70 Pułk Piechoty Wielkopolskiej. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej i 15 września 1921 r. został zwolniony do rezerwy w stopniu plutonowego. W czasie wojny zgłaszał się na ochotnika do patroli. Dzięki jego czteroosobowemu patrolowi udało się nawiązać przez bagna kontakt z 69 PP Wlkp i przenieść meldunek. Z kolei podczas ataku na wieś Przemierowo jako pierwszy wszedł do wsi i zaatakował pozycje bolszewickiego stanowiska karabinu maszynowego.

Po zwolnieniu z wojska pracował na kolei. 17 lutego 1928 r. wziął ślub w Koźmińcu z Marianną Reszel (1909-?), córką robotnika Franciszka Reszela i Magdaleny z d. Banaszak. Miał z nią syna Józefa (1931-?). Do lat 30. XX w. mieszkał w Ligocie w majątku teściowej. Cieszył się drobną opinią, jednak w 1935 r. został oskarżony o kradzież leśną. Początkowo został skazany, a potem uniewinniony przez Sąd Grodzki w Pleszewie. 28 października 1935 r. został za wstawiennictwem Dowództwa Okręgu Korpusu w Poznaniu i Kapituły Orderu Virtuti Militari zatrudniony w PKP w Odcinku Dróg w Kobylinie, a w 1939 r. - . w Parowozowni w Ostrowie. Tam też zamieszkał przy ul. Ceglanej 9. Odznaczony był Krzyżem Wojennym Virtuti Militari (nr 2320, 1920) oraz Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1969). W okresie międzywojennym był członkiem zwyczajnym Związku Podoficerów Rezerwy. W 1972 r. awansowano go na stopień podporucznika. Zmarł po 1972 r.