NASI POWSTAŃCY: Kazimierz Stefański z Krotoszyna

Kazimierz Stefański urodził się 26 stycznia 1898 r. w Kładach w gminie Przygodzicie w powiecie ostrowskim, jako syn Protazego Stefańskiego i Anastazji z d. Golińskiej. Miał rodzeństwo: Eleonorę (1893-?), Zygmunta (1895-?) i Wacława (1900-?). W wieku 16 lat stracił ojca. Ukończył 8 klas szkoły humanistycznej i naukę kontynuował w gimnazjum humanistycznym w Ostrowie.

Nauki tej wówczas nie ukończył, gdyż wziął udział udział w I wojnie światowej w armii niemieckiej od 14 listopada 1916 r. do 9 sierpnia 1918 r. W 1917 r. wyruszył na front francuski. Z armii niemieckiej zdezerterował. Użył do tego fortelu. Zamiast wyruszyć na front, wsiadł do drugiego pociągu, który wracał z żołnierzami udającymi się na urlop. W Brukseli uzyskał za opłatą 25 marek dokumenty urlopowe u francuskiego Alzatczyka, które pozwoliły mu wrócić do domu. Dotarł do Ostrowa, i udał się do Przygodzic gdzie mieszkali jego matka oraz wujostwa Pankallowie. Matka dowiedziała się od niemieckiego policjanta, że uciekł z frontu i poradziła mu ukryć się. Dlatego udał się do Zdzisława Radziszewskiego, który był w biurze wojskowym i uzyskał od niego dokumenty urlopowe dowódcy kompanii wystawione in blanco na nazwisko Theodor Schyrner i udał się do Miłosławia do ciotki. Tam ukrywał się, aż do kapitulacji niemieckiej i wrócił do domu. Wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim w oddziale porucznika Dybały na odcinku Odolanów-Garki-Granowiec-Młyński-Bogdaj-Uciechowo-Sulmierzyce. Od 13 stycznia 1919 r. do 10 sierpnia 1920 r. służył w 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich przemianowanym później na 70 Pułk Piechoty. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie litewsko-białoruskim. W tym okresie awansował, został starszym strzelcem (21 grudnia 1919 r.), kapralem (7 lutego 1920 r.), plutonowym (7 maja 1920 r.), podchorążym (22 stycznia 1921 r.) i podporucznikiem (31 maja 1921 r.). Od 11 sierpnia 1920 r. do 21 stycznia 1921 r. kształcił się w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy i uzyskał stopień podporucznika. Następnego dnia został przeniesiony do 67 Pułku Piechoty, a 2 marca 1921 r. został bezterminowo urlopowany. 8 czerwca 1922 r. został przeniesiony do 84 Pułku Piechoty, a 30 września 1922 r. wrócił do 67 Pułku Piechoty.

12 sierpnia 1923 r. został przeniesiony do rezerwy. Przydzielony był do Powiatowej Komisji Uzupełnień najpierw w Ostrowie, a potem w Jarocinie. W dniach 14-18 maja 1928 r. odbywał ćwiczenia w 67 Pułku Piechoty. 29 stycznia 1929 r. przeniesiono go do pospolitego ruszenia. Czas ten spożytkował na naukę i zdał egzamin dojrzałości w gimnazjum humanistycznym w Ostrowie w 1922 r. W 1923 r. rozpoczął studiowanie na Uniwersytecie Poznańskim na wydziale prawno-ekonomicznym, jednak zrezygnował w 1925 r., ze względu na pracę w Banku Przemysłowców. W okresie międzywojennym mieszkał w Ostrowie przy ul. Kolejowej 39. 19 listopada 1932 r. zamieszkał w Krotoszynie przy ul. Floriańskiej 3/5, a 19 września również w Krotoszynie przy ul. Kobylińskiej 4/6, a po wojnie – Kobylińskiej 8. W okresie mieszkania w Krotoszynie, czyli od 1931 r. do 1964 r. pracował w Zakładach Mięsnych, z wyjątkiem kampanii wrześniowej, o której nic nie wiadomo. W 1964 r. przeszedł na emeryturę.

W 1972 r. został awansowany do stopnia porucznika. W 1932 r. wziął ślub z Marią Bukowską (1909-1982), z którą miał dzieci: Andrzeja (wykładowcę muzyka), Elżbiety (pracownicę zakładu przemysłu drzewnego) i Ryszarda (chemika). Zmarł 16 lutego 1976 r. i spoczął na cmentarzu w Krotoszynie. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1958) i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1960).