Nasza Loteria NaM - pasek na kartach artykułów

Z Kresów Wschodnich do Krotoszyna

Łukasz Cichy
Marian Kuncewicz (z lewej) z nieznanym kolegą z wojska (porucznikiem?) z ok 1945 r.
Marian Kuncewicz (z lewej) z nieznanym kolegą z wojska (porucznikiem?) z ok 1945 r. Arch. Marcina Szyndrowskiego
W tym numerze prezentujemy sylwetkę Mariana Kuncewicza, który przybył tu po II wojnie światowej, w której brał udział. Walczył na terenie całej Polski i we wschodnich Niemcach

Marian Kuncewicz urodził się 11 października 1916 r. we wsi Zuszma w powiecie Szczuczyn (zwane dziś Litewskim lub Nowogrodzkim, obecnie na Białorusi, nie wolno mylić z podlaskim Szczyczynem, swoją drogą piękne miasto; na białoruskiej Wikipedii można znaleźć sporo archiwalnych zdjęć) w województwie nowogrodzkim. Był synem Antoniego Kuncewicza i Adolfiny Rawke.

W latach 1923 - 1927 był uczniem szkoły powszechnej w Osi-mince. Po ukończeniu szkoły pracował jako rolnik u rodziców. Co było dalej? Prawdopodobnie wziął udział w kampanii wrześniowej. Dalej możemy tylko gdybać, jednak najprawdopodobniej powrócił po kampanii wrześniowej do domu i tam spędził resztę wojny. Jego brat Jan Kuncewicz przed wojną odbył służbę w Nowogródzkiej Brygady Kawalerii.

21 października 1944 r. został żołnierzem 44 Pułku Artylerii Haubic, która wchodziła w skład 7 Brygady Artylerii Haubic, a ta z kolei stanowiła część 2 Łużyckiej Dywizji Artylerii. 2 dywizja wchodziła w skład 2 Armii Wojska Polskiego.

Pułkiem początkowo dowodził podpułkownik Wiktor Ługowcow, a od 19 stycznia 1945 r. - major Aleksander Szumaj.

W chwili wstąpienia do wojska jego jednostka jeszcze się formowała. W grudniu 1944 r. żołnierze złożyli przysięgę w Adam-polu. Jednostka składała się z dowództwa i sztabu, plutonu topograficznego, oraz dwóch dywizjonów artylerii haubic i parku artyleryjskiego. W skład 1 dywizjonu wchodziły trzy baterie artylerii, natomiast w skład 2 dywizjonu - dwie baterie. Jednostka zatem liczyła 70 oficerów, 186 podoficerów oraz 397 żołnierzy. Miała również 20 haubic 122 milimetrowych, 20 rusznic przeciwpancernych oraz 53 samochód i 25 ciągników. Pod koniec stycznia 1945 r. jednostka przedostała się z Włodawy do Radomia po szkoleniu. 12 lutego 1945 r. razem z całą dywizją Marian Kuncewicz trafił do Człopy. Następnie jednostka brała udział w przełamaniu obrony Drawna oraz przy wybrzeżu Morza Bałtyckiego.

Do połowy marca 1945 r. jednostka wsparła działania 47 Armii, która likwidowała niemiecki przyczółek na wschodnim brzegu Odry pod Dąbiem. Potem trafiła do Zawoni koło Wrocławia, a stamtąd trafiła w rejon Trzebnicy.

W czasie gdy rozpoczęło się oblężenie Berlina 1 Armia Wojska Polskiego okrążała miasto od północy, natomiast 2 Armia Wojska Polskiego skierowała się na południe w kierunku Drezna. Tam wzięła udział w bitwie pod Budziszynem 21-22 kwietnia 1945 r. Wojska niemieckie dokonały wyłomu w szeregach polskich, mimo to gen. broni Karol Świerczewski (ten sam z PRL-owskiej 50 złotówki) nakazał marsz na Drezno. Mimo jednak początkowej przewagi przez decyzje dowódcy polska strona poniosła klęskę. Niektóre jednostki straciły cały stan osobowy lub sprzęt przestając w praktyce istnieć. Następnie jednostka wzięła udział w operacji praskiej. Jednostka zakończyła walki w miejscowości Klein Prissen. Po zakończeniu wojny cała brygada, w której były: 44 Pułk Artylerii Haubic, 47 Pułk Artylerii Haubic oraz 50 Pułk Artylerii Haubic liczyły zaledwie 814 żołnierzy. Całą brygada została przekształcona wkrótce w 70 Pułk Artylerii Haubic.

A co z Marianem Kuncewiczem? 26 października 1945 r. trafił do 1 kompanii roboczej przy dowództwie Poznańskiego Okręgu Wojskowego. Po demobilizacji w stopniu kaprala pracował od 15 listopada 1945 r. do 10 maja 1949 r. w gospodarstwie rolnym u J. Maciejewskiego w Biadkach, a od 11 maja 1945 r. do 28 lutego 1977 r. pracował w Cegielni nr 6 w Biadkach jako pracownik fizyczny. 1 marca 1977 r. przeszedł na emeryturę, jednak od 1 grudnia 1980 r. dorabiał na pół etatu jako ochroniarz w Spółdzielni Usługowej Inwalidów Ochrony Mienia w Krotoszynie. Był też aktywnym członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Jego żoną była Marta z d. Drożyńska, córka Powstańca Wielkopolskiego, którego opisujemy na poprzedniej stronie. Zmarł 15 września 1997 r. i spoczął na cmentarzu parafialnym przy na ul. Raszkowskiej w Krotoszynie.

Zachęcamy do dzielenia się informacjami o swoich przodkach e-mailowo: [email protected], telefonicznie: 605-106-594 lub osobiście w siedzibie naszej redakcji, która znajduje się w Krotoszynie przy ul. Piastowskiej 31. Zapraszamy!

*****

Źródło: TVN Meteo Active / x-news

od 7 lat
Wideo

Reklamy "na celebrytę" - Pismak przeciwko oszustom

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wróć na krotoszyn.naszemiasto.pl Nasze Miasto