Otwarcie ronda mjr. Władysława Nawrockiego w Krotoszynie [ZDJĘCIA + FILM]

Uroczystość poprowadził dyrektor Muzeum Regionalnego im. Hieronima Ławniczaka w Krotoszynie Piotr Mikołajczyk. To on odczytał biogram mjr. Władysława Nawrockiego. Później głos w imieniu licznie zebranej rodziny zabrał ppłk Krzysztof Feliks Nawrocki. Po nim w imieniu wojewody wielkopolskiego przemawiała Maria Grzyczka oraz burmistrz Krotoszyna Franciszek Marszałek.

Odsłonięcia tablicy poza Franciszkiem Marszałkiem i Krzysztofem Nawrockim dokonali: Anna Sikora, przewodnicząca Rady Miejskiej w Krotoszynie oraz wicestarosta Paweł Radojewski.

Pamięć poległego katyńczyka upamiętniła salwą honorową wojskowa asysta 16 Batalionu Remontu Lotnisk z Jarocina pod dowództwem ppor. Adama Smolińskiego.

Młodość
Władysław Nawrocki urodził się 8 maja 1891 r. jako syn Jana Nawrockiego i Michaliny z Poplewskich w Krotoszynie, lecz jego korzenie sięgają Konarzewa i Baszkowa. Jego ojciec był krawcem, lecz o szlacheckich korzeniach. Władysław Nawrocki w 1905 r. skończył szkołę w Krotoszynie, a później do 1908 r. uczył się w Dokształcającej Szkole Zawodowej. W tym roku wstąpił do Towarzystwa Gimnastycznego„Sokół”. W 1910 r. wziął udział w zjeździe Sokolników w Krakowie. Dwa lata później został powołany do wojska niemieckiego, w trakcie odbywania służby zastała go I wojna światowa.

Wielka Wojna i powstanie
Nawrocki trafił do 155 pułku piechoty. Walczył na froncie francuskim, a w 1917 r. został przeniesiony do 586 Kolumny Taborów w Poznaniu i awansował na starszego sierżanta. Na początku 1918 r. znów ruszył na Front Zachodni już jako dowódca pododdziału. Po kapitulacji Niemiec 11 listopada 1918 r. oddział rozpoczął marsz na wschód. W Poznaniu znalazł się 23 grudnia 1918 r., a dzień później udał się na Wigilię Bożego Narodzenia do rodzinnego domu w Krotoszynie. Jego spokój skończył się po świętach. 3 dni później rozpoczęło się Powstanie Wielkopolskie. Na przełomie sylwestra i nowego roku 1918–1919 Władysław Nawrocki rozpoczął przygotowania do wyzwolenia miasta. 6 stycznia 1919 r. Władysław Nawrocki brał udział w zdobyciu Kobylina. Później został żołnierzem 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich. 6 lutego Niemcy zaatakowali Zduny i zajęli miasto, a w połowie lutego zawarto pokój. 1 maja 1919 r. Władysław Nawrocki został przeniesiony do Poznania by tam zorganizować 3 Batalion Straży. 4 lipca 1919 r. został awansowany na podporucznika i został adiutantem dowódcy Frontu Północnego.

Na froncie wschodnim
12 kwietnia 1920 r. ppor. Władysław Nawrocki został skierowany razem ze 159 pułkiem piechoty wielkopolskiej na Front Litewsko – Białoruski. Na wschodzie został dowódcą kompanii rozpoznawczej, na czele której walczył nad rzeką Autą, o Redutę Żabki, o Postawy gdzie żołnierze całego III Batalionu atakowali pozycje sowieckie, a kompania Nawrockiego zdobyła dwa działa. Na swoją prośbę objął dowodzenie 11 kompanią na zagrożonym odcinku (dowódca był nieobecny) i odpierał ataki sowieckiej kawalerii i piechoty. W trakcie walk okazało się, że jego oddział znalazł się za linią frontu i przez dwa dni próbował przedrzeć się do swoich oddziałów. Na początku sierpnia 1920r. Dostał się do niewoli sowieckiej. Początkowo był w obozie jenieckim w Samarze nad Wołgą, a następnie w Moskwie, gdzie był brutalnie przesłuchiwany. Później dzięki silnym naciskom ze strony polskiej został ostatecznie zwolniony 31 czerwca 1921 r.

W II Rzeczpospolitej
Po wojnie polsko–bolszewickiej 159 pułk piechoty wielkopolskiej został przemianowany na 74 pułk i skierowany do Lublińca. Po wypuszczeniu z niewoli Władysław Nawrocki został dowódcą 1 kompanii tego pułku, a później był zastępcą szefa sztabu pułku. W 1922 r. ukończył roczny kurs dla oficerów młodszych w Warszawie i został mianowany porucznikiem. W Lublińcu organizował szkolenia dla żołnierzy na poligonach. 15 sierpnia 1929 r. został mianowany kapitanem i przeniesiony do 3 Korpusu Kadetów w Rawiczu, gdzie organizował szkolenia wojskowe, treningi strzeleckie, szkolenia z musztry i taktyki, a nawet zajęcia i wykłady patriotyczne i historyczne. W 1933 r. kpt Władysław Nawrocki trafił do 55 Poznańskiego Pułku Piechoty w Lesznie, którym dowodził późniejszy pierwszy dowódca Armii Krajowej, a wówczas pułkownik Stefan Rowecki „Grot”. Tam dowodził 8 kompanią, a później był zastępcą dowódcy III Batalionu. W 1936 r. został przeniesiony do rezerwy i mianowany na stanowisko Komendanta Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego w Gostyniu. W tym czasie wspierał organizacje i kluby sportowe, a nawet harcerstwo.

A więc wojna...
W sierpniu 1939 r. Władysław Nawrocki został zmobilizowany do krotoszyńskiego 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej i trafił do batalionu pod dowództwem majora Czesława Lewińskiego, który został skierowany do Kielc. Brał udział w potyczkach i bitwach z Niemcami i z sowietami. Dostał się do niewoli sowieckiej. Trafił do obozu w Kozielsku, 22 kwietnia 1940 r. został z niego wywieziony i 23 kwietnia zginął w Katyniu. Oficjalnie został uznany za zmarłego w 1947 r. Był on jednym z ponad pięćdziesięciu żołnierzy i oficerów z naszego powiatu zamordowanych przez sowietów.

POLECAMY RÓWNIEŻ: