Wręczono tabliczki rodzinom powstańczym [ZDJĘCIA]

Julianna Bujakiewicz z d. Snadna urodziła się 2 czerwca 1902 r. w Borownicy, jako córka Józefa i Nepomuceny Snadnych. W jej gospodarstwie stacjonował sztab placówki powstańczej. W tym czasie była ona łączniczką i sanitariuszką. Po zajęciu wsi przez Niemców została aresztowana i skazana na karę śmierci. Dzięki matce, która wniosła o rewizję wyroku, została uratowana. Okazało się, że w czasie walk uratowała rannego podporucznika Grenschutzu Radtkego. W 1922 r. wzięła ślub z Ignacy Bujakiewiczem, Powstańcem Wielkopolskim z Rzemiechowa. Po ślubie zamieszkali w Kobylinie i prowadzili sklep motoryzacyjny. W okresie okupacji niemieckiej mieszkała w stolicy, aż do wybuchu powstania warszawskiego. Po wojnie wróciła do Kobylina. Zmarła 30 czerwca 1983 r. i spoczęła na cmentarzu w Kobylinie. Była odznaczona Krzyżem Kawalerskim orderu Odrodzenia Polski, Medalem Niepodległości (1933) oraz Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1980). W 1979 r. awansowano ją do stopnia podporucznika.

Stanisław Bujakiewicz urodził się 29 września 1886 r. w Targoszycach, jako syn Marianny i Tomasza. Walczył pod Zdunami i Krotoszynem od 3 stycznia do 20 lutego 1919 r. w kompanii kobylińskiej. Zmarł w 1977 r. i spoczął na cmentarzu w Kobylinie. Był odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1969) i awansowany do stopnia podporucznika (1972).

Jan Czwojdrak urodził się 9 grudnia 1897 r. w Długołęce w gminie Kobylin. Był jednym z 13 dzieci Piotra i Antoniny z d. Matuszewskiej. Ukończył 7 klas szkoły powszechnej w Kobylinie, a w czasie I wojny światowej został zwerbowany do armii pruskiej. Po zakończeniu wojny wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim, gdzie walczył w Południowej Wielkopolsce. Przez kolejnych 18 miesięcy brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, walcząc w 1 Batalionie Balonowym. W 1919 r. został żołnierzem 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich, a w 1920 r. uczył się w Szkole Podoficerów 1 Pułku Aeronautycznym w Poznaniu. W 1921 r. uczęszczał na kursy w Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty w Chelmnie. Od maja 1922 r. do marca 1938 r. był podoficerem administracyjnym w 1 Batalionie Balonowym, a przez pewien czas nawet instruktorem w dziale technicznym tej jednostki. 1 października 1923 r. został sierżantem. W listopadzie 1928 r. ukończył Centrum Metereologiczne w Warszawie, a w marcu 1938 r. trafił do Szkoły Podoficerów Małoletnich w Bydgoszczy, gdzie został dowódcą III dywizjonu. We wrześniu 1938 r. został przeniesiony do Krosna. We wrześniu 1939 r. został ewakuowany z całym personelem naziemnym (250 osób) przez Rudniki, Biłgoraj, Wierzyniec, Uściłóg, Kiwerce, Jezierną, Załucz, Śniatyń i Karłowo. 17 września o ok. 4:00 przekroczył granicę, jednak został ujęty przez sowietów. Jako podoficer uniknął zbrodni katyńskiej, jednak uznany za szpiega został zesłany do łągru na Półwysep Kolski. Był więziony w okrutnych warunkach, przy głodowych racjach żywnościowych. Na mocy układu Sikorski -Majski został zwolniony i 2 listopada 1941 r. dotarł do Kołtubanki, gdzie wszedł w Zgrupowanie Lotnictwa i marynarki. Został tam szefem jednej z eskadr. 26 kwietnia 1942 r. Jan Czwojdrak dotarł do Ośrodka Zapasowego Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie, a dokładnie miesiąc później został przydzielony do Eskadry Łącznikowej. 24 listopada 1942 r. dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie został szefem delegatury Ośrodka Zapasowego Lotnictwa w Blackpool. 5 września 1944 r. został
przeniesiony do 300 Dywizjonu Bombowego Ziemi Mazowieckiej we Faldingworth, który był wyposażony w jednostki Lancaster, gdzie był dowódcą Skrzydła Technicznego. 10 listopada 1946 r. został zdemobilizowany w stopniu starszego sierżanta i wrócił do Polski. Tutaj był nękany przez Urząd Bezpieczeństwa. Dostał posadę w dziale rachunkowości w Polmozbycie w Toruniu. Później pracował w Zakładzie Melioracyjnym, jako pracownik umysłowy, a na końcu w Zakładach Remontowych w Solcu Kujawskim. Zmarł 21 stycznia 1969 r. i spoczął na cmentarzu parafialnym przy ul. Gałczyńskiego w Toruniu. Jego żoną od 11 listopada 1921 r. była Stanisława z d. Kropińska, z którą miał dwie córki: Reginę i Helenę.

Michał Drobiński urodził się 29 września 1900 r. w Zielonym Dębie (osadzie leśnej na terenie gminy Zduny), jako syn Jadwigi i Walentego Drobińskich. W czasie Powstania Wielkopolskiego walczył od 3 stycznia do 20 lutego 1919 r. pod Zdunami, Kobylą Górą, Szklarkami i Czarnym Lasem. Zmarł 23 kwietnia 1970 r. i spoczął na cmentarzu w Kobylinie. Był odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1969).

Niestety brak informacji o tym Powstańcu Wielkopolskim. Wiadomo tylko, że był jednym z założycieli Związku Powstańców Wielkopolskich w Kobylinie w 1946 r.

Roman Kucnerowicz urodził się 5 lutego 1898 r. w Kobylinie jako syn Józefy i Franciszki. Wstąpił do Straży Ludowej w Kobylinie 26 grudnia 1918 r., a od 15 stycznia 1919 r. służył w 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Brał udział w walkach o Miejską Górkę i Zduny. Był odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1957) W 1972 r. został awansowany do stopnia podporucznika.

Jan Rejek urodził się w osadzie leśnej Zielony Dąb w gminie Zduny, 19 stycznia 1895 r., jako syn Elżbiety i Michała. Wziął udział w I wojnie światowej w armii niemieckiej 5 Pułku Grenadierów Gwardii i 19 września 1916 r. został ciężko ranny. Wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim w kompanii kobylińskiej i od 3 stycznia do 23 lutego 1919 r. walczył na froncie pod Zdunami. Był odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1958). Zmarł 3 grudnia 1971 r.

Urodził się 14 lipca 1887 r. w Zalesiu Małym, jako syn Elżbiety Smyczyńskiej i Franciszka Olejniczaka. Nie znamy jego historii z powstania. Zmarł w 1943 r. i spoczął na cmentarzu w Kobylinie