Franciszek Teodorczyk ze Starej Obry [ZDJĘCIA]

O kolejnym Powstańcu Wielkopolskim, Franciszku Teodorczyku (1880-1953), poinformował nas jego wnuk, Zbigniew Teodorczyk z Mosiny.

Franciszek Teodorczyk urodził się 30 sierpnia 1880 r. w Starej Obrze, jako syn Michała i Katarzyny. W Starej Obrze ukończył 7 klas szkoły ludowej. Został kasjerem. Służbę wojskową odbywał a latach 1902-1904. 14 września 1907 r. wziął ślub ze Stefanią Brajer (ur. 17 sierpnia 1884 r. - zm. 10 kwietnia 1968 r.). 21 czerwca 1916 r. został powołany do armii niemieckiej. Służbę odbywał do 20 grudnia 1918 r. Walczył w Rosji (Pińsk 1916 r.) i we Francji (Reims 1918 r.). 16 sierpnia 1918 r. został ranny w prawe ramię pod Ipremi (?, nazwa nieczytelna). Od 16 sierpnia 1918 r. do 1 października 1918 r. przebywał w szpitalu w miejscowości Marda (?, nazwa nieczytelna) we Fralndrii. 4 października 1918 r. został ranny w głowę pod miejscowością Furinei (?, nazwa nieczytelna).

Wojnę zakończył w stopniu kaprala. Służył w 67 Pułku Artylerii Polowej Rezerwy (Reserve-Feldartillerie-Regiment Nr. 67), która wchodziła w skład 81 Dywizji Rezerwy (81. Reserve-Division). -Do 20 grudnia 1918 r. był w armii niemieckiej w Poznaniu przy ul. Solnej, w koszarach artylerii – poinformował nas Zbigniew Teodorczyk.

1 stycznia 1919 r. przyłączył się do Powstania Wielkopolskiego i wstąpił do kompanii poznańskiej. Jeszcze tego samego dnia został przydzielony do 1 Pułku Artylerii Polowej Wielkopolskiej. Brał udział w walkach o Ławicę, Szubin, Gródek Jagieloński. -W marcu 1919 r. wziął udział w wyprawie kijowskiej, a następnie w bitwie warszawskiej – dodał jego wnuk, Zbigniew Teodorczyk.

W armii był do 16 września 1919 r. Od 14 marca 1920 r. brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył w walkach nad Berezyną, pod Berdyszewem, Kijowem, Mińskiem Litewskim, Brodnicą i Działdowem. 13 marca 1919 r. został mianowany plutonowym. Od 17 września 1920 r. służył w I dywizjonie 214 Pułku Artylerii Polowej. 20 listopada 1920 r. Franciszek Teodorczyk został mianowany ogniomistrzem (sierżantem), a 1 stycznia 1924 r. - starszym ogniomistrzem. Od 1 marca 1921 r. był podoficerem zawodowym. Od 1 listopada 1921 r. służył w I dywizjonie 23 Pułku Artylerii Polowej, który miał wywodził się z 214 PAP. Między 15 listopada 1921 r. a 15 marca 1922 r. Franciszek Teodorczyk skończył szkołę podoficerską z oceną dobrą, a 27 lutego 1927 r. zdał egzamin z oceną dostateczną. 30 lutego 1930 r. Franciszek Teodorczyk został zwolniony z wojska i przeszedł na emeryturę. Ostatnią funkcją jaką pełnił było dowodzenie baterią.

-Po zakończeniu działań wojennych został skierowany do 23 Dywizji Piechoty w Katowicach, a następnie do 15 Dywizjonu Artylerii w Będzinie, skąd w stopniu starszego ogniomistrza w 1930 r. przeszedł na emeryturę. Po przejściu na emeryturę wrócił do Starej Obry, gdzie pracował w majątku hrabiego Chłapowskiego. Nie brał udziału w II wojnie światowej. Po okupacji mieszkał w Starej Obrze i pracował w Koźminie w magistracie. Zmarł w Starej Obrze 23 września 1953 r. i jest pochowany na cmentarzu w Wałkowie. Moim staraniem zainstalowałem na grobie dziadka stosowną tabliczkę w 99. rocznicę wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Organizatorem było Muzeum Powstania Wielkopolskiego, a fundatorem Kibice Lecha Poznań – zakończył Zbigniew Teodorczyk.

Franciszek Teodorczyk był odznaczony: Krzyżem Walecznych (25 lipca 1921 r.), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 (1928) oraz Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości (1928).

______________________________________________________

źródło: telemagazyn.pl/x-news.pl.

center>