Pałac w Smolicach - prawdziwa perełka architektoniczna w regionie [ZDJĘCIA + FILM]

Dane o historii tego miejsca czerpiemy ze strony firmy, która bardzo dba o to miejsce. Warto je odwiedzić z pewnością. Park bowiem jest ogólnie dostępny. Natomiast pałac już niekoniecznie. Nam udało się zajrzeć do środka. Oprowadził nas po nim zastępca prezesa - Mariusz Giermaziak. Mogliśmy zobaczyć dobrze zachowane wnętrza bogate w oryginalna elementy m.in. przepiękny witraż, zachowane łuki i drewniane schody. W salach też sznyt dawnych czasów po sklepienia, a skończywszy na wykończeniach ścian z oryginalnymi obrazami. Ciekawostką jest jedna z dwóch szaf napoleońskich na świecie, która znajduje się w pałacu. Została ona poddana renowacji i cieszy oko koneserów z pewnością.

W północnej części parku krajobrazowego stał drewniany parterowy dwór szlachecki, wzbogacony o piętrową wystawkę wspartą dwoma kolumnami. W jego miejscu został wybudowany nowy budynek dla Samsona Wollera, nowego właściciela Smolic. Był to wtedy budynek typowej rezydencji ziemiańskiej z dominującą nad całością wieżą feudalną. Było to zestawienie obok siebie wyższej i niższej części budynku, a kontrastami i przeciwwagą była wstawiona pomiędzy nimi wieża. Po ślubie córki Heleny z hrabią von Zietenem w roku 1893 rozpoczęła się dalsza rozbudowa pałacu.

Nabrała ona rozmachu po śmierci Samsona Wollera w 1900 roku oraz po podziale majątku, który nastąpił rok później. Rozbudowa nastąpiła dlatego, że pałac nie był wystarczająco reprezentacyjny oraz nie odpowiadał randze, jaką posiadał hrabia. Narastał też wraz z awansami i tytułami hrabiego na dworze cesarskim. Brakowało apartamentów dla gości i dużej sali. Po przebudowie ożywiło się w pałacu życie towarzyskie, zaczęło przyjeżdżać wielu arystokratów i wojskowych. Właścicielem pałacu była żona, dlatego program pałacu uległ przemianom. Ważne stały się funkcje mieszkalne rezydencji, zwracało się większą uwagę na wygodę. Również brak dzieci wpłynął na zmiany w przebudowie. Budowla została postawiona na rzucie w kształcie litery „L”, która powstała w wyniku rozbudowy (3 lub 4 etapy), co powoduje niejednorodność budynku.

Pałac jest w charakterze neobarokowo-klasycznym. Jest przykładem stosowania „stylu cesarskiego” w jego imperialnej, wilhelmińskiej wersji. Mówi o tym kompozycja całości, znakomite detale oraz wystrój reprezentacyjnych, bogato zdobionych wnętrz. Przebudowa pałacu zakończyła się po 1909 roku. Wtedy właśnie został rozebrany stary kościółek i na jego miejscu została rozbudowana część pałacu. Ostatnim etapem było dobudowanie do dwóch elewacji bocznych (południowo-zachodniej i północno wschodniej) trzech pozornych trzyczęściowych baszt. Sądząc po detalach ten etap przebudowy był już realizowany przez architektów niemieckich.

POLECAMY RÓWNIEŻ: