Nasza Loteria NaM - pasek na kartach artykułów

NASI POWSTAŃCY: mjr Józef Kopczyński (1896-1979) z Bąkowa [ZDJĘCIA]

Łukasz Cichy
Łukasz Cichy
arch. Wikimedia Commons i Archiwum Państwowego w Poznaniu
Przeybliżamy biogram Józefa Kopczyńskiego, uczestnika obu wojen światowych, ofiera, a także Powstańca Wielkopolskiego odznaczonego Virtuti Militari.

Józef Kopczyński urodził się 30 kwietnia 1896 r. w Bąkowie w powiecie pilskim, jako syn mistrza studniarskiego i kowala Jana Kopczyńskiego (Powstańca Wielkopolskiego) i Franciszki z d. Dembińskiej. Miał na pewno rodzeństwo: Tadeusza, Kazimierza i Annę, którzy razem z nim i z ojcem wzięli udział w Powstaniu Wielkopolskim.

Józef Kopczyński w 1904 r. rozpoczął naukę w Osieku nad Notecią, a w 1906 r. wraz z rodzicami przeprowadził się do Poznania, gdzie uczęszczał do Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego im. Bergera. Tam uzyskał maturę. W 1912 r. wstąpił do Harcerstwa Poznańskiego, które należało do tajnej Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego. W 1913 r. rozpoczął pracę w Zakładach Hipolita Cegielskiego w Poznaniu, a po półtorej roku rozpoczął pracę jako brygadzista w Zakładach Studniarsko-Wiertniczych w Poznaniu.

W 1915 r. został powołany do armii niemieckiej i wysłany na front zachodni. Służył jako telegrafista w piechocie. Mimo ukończenia kursów oficerskich nie mianowano go oficerem, ani nie odznaczono. W listopadzie 1918 r. wrócił do Poznania, a w czasie Powstania Wielkopolskiego brał udział w zdobyciu koszar w Poznaniu i urzędów niemieckich.

6 stycznia 1919 r., jako dowódca plutonu brał udział w zdobywaniu poznańskiej Ławicy. 9 stycznia walczył pod Szubinem i Rynarzewem, a w drugiej połowie stycznia 1919 r. zdał kurs i egzamin oficerski. Kazimierz Zenkteller wysłał go do Lwówka, gdzie objął z końcem stycznia dowództwo kompanii grodziskiej. Jednostka liczyła ok. 250 osób i walczyła pod Sępolnem, Bobrówką, Węgielnem, Międzichowem, Kamionną, Motzbergiem, Kolnem, Żatoniem i Sierakowem. Kompania ta została później przemianowana na 5 kompanię 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich, w którym Kopczyński służył.

W marcu 1919 r. został podporucznikiem. Później wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej. 14 października 1919 r. dowodząc dwoma plutonami z 5 i 8 kompanii wyruszył z Zielonki do Jasnego Lasu pod Bobrujskiem i rozbił oddział wroga, zdobywając karabin maszynowy oraz 32 jeńców, za co otrzymał krzyż Virtuti Militari. Po wojnie mianowano go porucznikiem ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. i osiadł z pułkiem w Krotoszynie. Był również II oficerem sztabu 25 Dywizji Piechoty. 31 marca 1924 r. został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 r.

W 1926 r. odszedł z wojska w stopniu kapitana i pracował jako kierownik grupy robót wiertniczych. 28 grudnia 1928 r. zdał egzamin w Izbie Rzemieślniczej i został Mistrzem Studniarsko-Wiertniczym. Przez kolejne dziesięć lat był również sekretarz, a potem starszy Cechu Studniarsko-Wiertniczego w Poznaniu. W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany do wojska do Uzbrojenia Armii „Poznań”. Przeszedł cały szlak i w Warszawie dostał się do niewoli. Przebywał w Oflagu X-A Osterode (numer jeniecki 181) i X-C Lubeka (numer jeniecki 52754). 20 kwietnia 1942 r. przeniesiony do Oflagu II-C Woldenburg. Był również w Oflagu II-B Arnswalde i X-B Braunschweig.

W listopadzie 1945 r. wrócił do kraju i pracował do 1949 r. w Biurze Techniczno-Handlowym Adolfa Richtera w Łodzi, jako kierownik działu pomp i artykułów wodociągowych. W 1950 r. przeszedł do Zakładu Wiertniczego inż Jerzego Deloffa, który w 1956 r. przemianowano na Miejskie Przedsiębiorstwo Instalacyjne. W 1957 r. uzyskał tytuł inżyniera budownictwa sanitarnego na Politechnice Warszawskiej. 1 lutego 1959 r. został starszym inspektorem technicznym w Zakładowej Komórce Wynalazczości i Racjonalizacji. 20 października 1963 r. przeszedł na emeryturę. 6 maja 1962 r. został honorowym członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Grodzisku Wielkopolskim. 4 kwietnia 1974 r. mianowany został na stopień majora.

Zmarł 3 kwietnia 1979 r. w Łodzi i spoczął na cmentarzu św. Wincentego w Łodzi. Był odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką Grunwaldzką, Krzyżem Powstańczym „Za Wolność”, czy Odznaką „Racjonalizatora Produkcji”. Jego żoną była Irena z d. Głuchowska, z którą miał synów: Tadeusza i Andrzeja.

Opracowano na podstawie poniższych publikacji i opracowań:

  • Życiorys Józefa Kopczyńskiego z 28 grudnia 1963 r. oraz z 22 kwietnia 1967 r. z Archiwum Państwowego w Poznaniu
  • Zaświadczenie Jana Urbanowskiego, Stanisława Hojana i Stanisława Paździora z 26 czerwca 1967
  • Zaświadczenie Miejskiego Przedsiębiorstwa Instalacyjnego w Łodzi z 12 grudnia 1956 r.
  • Wniosek o odznaczenie Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym nr 02.19-0.46 z 19 lutego 1958 r.
  • Kopczyński Józef w bazie „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945”
  • Siuda Stanisław, „Zarys historji wojennej 56-go Pułku Piechoty Wielkopolskiej", Warszawa 1928, s. 17, 47
  • Rocznik Oficerski 1923, s. 104, 284, 426
  • Rocznik Oficerski 1924, s. 77, 260, 367
  • Kościański Zdzisław, „Kopczyński Józef (1896-1979)” w: „Powstańcy Wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego 1918-1919", t. IV, pod red. Bogusława Polaka, Poznań 2008, s. 87
emisja bez ograniczeń wiekowych
Wideo

Powrót reprezentacji z Walii. Okęcie i kibice

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wróć na krotoszyn.naszemiasto.pl Nasze Miasto