NASI POWSTAŃCY: Jan Paluszkiewicz z Kobylina [ZDJĘCIA]

Warto pamiętać, że z tego terenu było trzech Powstańców Wielkopolskich o tym imieniu i nazwisku. Jeden urodził się w Baszkowie, drugi w Kromolicach, a trzeci - opisywany przez nas Bohater - w Kobylinie.

Jan Paluszkiewicz urodził się 4 maja 1886 r. w Kobylinie jako syn Marcina Paluszkiewicza i Stanisławy z d. Galusińskiej. Miał rodzeństwo: Wawrzyna (1877-?), Teklę (1879-?), Jadwigę (1881-?), Stanisława (1882-1967), Pelagię (1885-1888), Franciszka (1888-1968, Powstańca Wielkopolskiego), Tomasza (1890-1892), Konstancję (1892-1892), Józefa (1893-1894), Michała (1894-1895), Eleonorę (1896-1897), Helenę (1896-1897), Agnieszkę (1899-1951) i Wiktora (1900-1901).

Z zawodu był technikiem stolarskim. Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" w Bochum, a następnie w Berlinie. Najprawdopodobniej wziął udział w I wojnie światowej. W okresie Powstania Wielkopolskiego brał udział w walkach pod Zdunami oraz pod Borownicą. Był dowódcą jednego z plutonów w kompanii kobylińskiej w stopniu chorążego. Później dowodził 7 kompanią 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich.

Od 27 lipca 1920 r. do 2 września 1920 r. walczył nad Pawą i nad Bugiem jako dowódca IV Poznańskiego Batalionu Etapowego. Później służył w 69 Pułku Piechoty, skąd został zdemobilizowany 24 marca 1923 r. W okresie międzywojennym mieszkał w Śremie.

Był członkiem Związku Powstańców Wielkopolskich w Śremie. 1 kwietnia 1937 r. wstąpił do Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19. Był w komitecie honorowym Komitetu Budowy Pomnika Powstańców Wielkopolskich w Kobylinie w 1938 r. 22 listopada 1919 r. wziął ślub z Cecylią Ciesiółką (1897-1983) i miał dzieci: Jana Tadeusza (1920), Eleonorę (1922), Stanisława (1923), Jerzego (1925), Halinę (1928) i Łucję (1933).

Zmarł 25 lutego 1971 r. i spoczął na cmentarzu w Kobylinie. Był odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1957).