NASI POWSTAŃCY: Jan Czwojdrak z Długołęki

Jan Czwojdrak urodził się 9 grudnia 1897 r. w Długołęce w gminie Kobylin. Był jednym z 13 dzieci Piotra i Antoniny z d. Matuszewskiej. Ukończył 7 klas szkoły powszechnej w Kobylinie, a w czasie I wojny światowej został zwerbowany do armii pruskiej. Po zakończeniu wojny wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim, gdzie walczył w Południowej Wielkopolsce. Przez kolejnych 18 miesięcy brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, walcząc w 1 Batalionie Balonowym. W 1919 r. został żołnierzem 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich, a w 1920 r. uczył się w Szkole Podoficerów 1 Pułku Aeronautycznym w Poznaniu. W 1921 r. uczęszczał na kursy w Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty w Chelmnie.

Od maja 1922 r. do marca 1938 r. był podoficerem administracyjnym w 1 Batalionie Balonowym, a przez pewien czas nawet instruktorem w dziale technicznym tej jednostki. 1 października 1923 r. został sierżantem. W listopadzie 1928 r. ukończył Centrum Metereologiczne w Warszawie, a w marcu 1938 r. trafił do Szkoły Podoficerów Małoletnich w Bydgoszczy, gdzie został dowódcą III dywizjonu. We wrześniu 1938 r. został przeniesiony do Krosna. We wrześniu 1939 r. został ewakuowany z całym personelem naziemnym (250 osób) przez Rudniki, Biłgoraj, Wierzyniec, Uściłóg, Kiwerce, Jezierną, Załucz, Śniatyń i Karłowo. 17 września o ok. 4:00 przekroczył granicę, jednak został ujęty przez sowietów. Jako podoficer uniknął zbrodni katyńskiej, jednak uznany za szpiega został zesłany do łągru na Półwysep Kolski. Był więziony w okrutnych warunkach, przy głodowych racjach żywnościowych. Na mocy układu Sikorski -Majski został zwolniony i 2 listopada 1941 r. dotarł do Kołtubanki, gdzie wszedł w Zgrupowanie Lotnictwa i marynarki. Został tam szefem jednej z eskadr.

26 kwietnia 1942 r. Jan Czwojdrak dotarł do Ośrodka Zapasowego Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie, a dokładnie miesiąc później został przydzielony do Eskadry Łącznikowej. 24 listopada 1942 r. dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie został szefem delegatury Ośrodka Zapasowego Lotnictwa w Blackpool. 5 września 1944 r. został
przeniesiony do 300 Dywizjonu Bombowego Ziemi Mazowieckiej we Faldingworth, który był wyposażony w jednostki Lancaster, gdzie był dowódcą Skrzydła Technicznego. 10 listopada 1946 r. został zdemobilizowany w stopniu starszego sierżanta i wrócił do Polski. Tutaj był nękany przez Urząd Bezpieczeństwa. Dostał posadę w dziale rachunkowości w Polmozbycie w Toruniu. Później pracował w Zakładzie Melioracyjnym, jako pracownik umysłowy, a na końcu w Zakładach Remontowych w Solcu Kujawskim. Zmarł 21 stycznia 1969 r. i spoczął na cmentarzu parafialnym przy ul. Gałczyńskiego w Toruniu. Jego żoną od 11 listopada 1921 r. była Stanisława z d. Kropińska, z którą miał dwie córki: Reginę i Helenę. Cześć Jego Pamięci!