NASI POWSTAŃCY: Dr Ludwik Stefan Kuczyński ze Smolic [ZDJĘCIA]

Ludwik Stefan Kuczyński urodził się 25 sierpnia 1894 r. w Smolicach, jako syn organisty Rocha Kuczyńskiego i Heleny z d. Gruszczyńskiej. Miał rodzeństwo: Stanisława Ignacego (1894-?, przyrodni brat z matki Marii Anny Durczewskiej), Janinę Stanisławę (1888-?), Stanisława Juliusza (1891-?), Mieczysława Seweryna (1896-?) i Helenę Zofię (1899-?). Używał imienia Stefan, choć pierwszym w akcie urodzenia było Ludwik. Ukończył szkołę elementarną w Smolicach i szkołę średnią w Rawiczu. Uzyskał stypendium Towarzystwa Pomocy Naukowej w Poznaniu i rozpoczął studia medyczne we Wrocławiu. Po wybuchu I wojny światowej został powołany w szeregi armii niemieckiej. Pod koniec wojny dostał się do niewoli węgierskiej, skąd zbiegł i wrócił do Wrocławia. W grudniu 1918 r. przedostał się do Wielkopolski. Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego brał udział w zajmowaniu poczty, a potem stacji kolejowej w Smolicach. Brał udział w walkach pod Miejską Górką i pod Sarnową. Pełnił służbę telefoniczną od 4 stycznia do 15 lutego 1919 r. Od 21 czerwca 1919 r. pełnił służbę w Szpitalu Głównym Wojska Polskiego w Poznaniu.

W końcu 1919 r. wrócił na studia medyczne na Uniwersytecie Wrocławskim i w 1924 r. uzyskał stopień doktora medycyny i chirurgii, a później odbył praktykę lekarską. W latach 1924-1930 był lekarzem i tłumaczem Konsulatu Polski i Konsulatu Czech. W latach 1928-1945 pracował w Ubezpieczalni Społecznej. W 1927 r. pracował w komisji w Ciepłowodach, gdzie panował dur brzuszny. Był działaczem Związku Polaków w Niemczech. Prowadził szkółkę dla polskich dzieci i uczył historii Polski w szkole dla dziewcząt przy ul. Kasprowicza na Karłowicach, a także współredagował „Głos św. Franciszka”.

W czasie kampanii wrześniowej ranni żołnierze 25 Dywizji Piechoty byli przewożeni m.in. do Lazaretu przy Oddziale Chirurgii dr Tietzego we wrocławskim Szpitalu Wszystkich Świętych. Pracę wykonywał tam również dr Stefan Kuczyński. Działał w organizacji konspiracyjnej „Olimp”, która pomagała polskim robotnikom. Pomagał w znalezieniu pracy, ułatwiającej kontakty ze stronami rodzinnymi, a także wystawiał zaświadczenia lekarskie, co pomagało konspiracji. Sporadycznie przekazywał również radio-telegraficznie informacje do Londynu. 5 czerwca 1942 r. zostało aresztowanych 90 członków tej organizacji, w tym dr Stefan Kuczyński. Przywódcy tej organizacji zginęli, a sam proces Kuczyńskiego trwał do 1943 r. Jednak jego obrońcom udało się oddalić zarzuty. Został on uniewinniony z kilkoma działaczami z wrocławskiej Polonii 29 lipca 1943 r. Upatrywało się w tym również pomocy Ojców Bonifratrów – przeora Jana Krupki i prowincjała Doroteusza Hejnała.

W 1945 r. w czasie oblężenia Wrocławia dr Stefan Kuczyński zorganizował lazaret dla rodaków wywiezionych na przymusowe roboty. Po wojnie został we Wrocławiu i organizował polską służbę zdrowia. Już w maju 1945 r. musiał zmierzyć się z epidemią duru brzusznego. Później pracował jako lekarz rejonowy i sądowy. W czerwcu 1957 r. we Wrocławiu 27 lekarzy powołało do życia pierwsze w Polsce Stowarzyszenie Lekarzy Dolnośląskich, a pierwszym jego prezesem został dr Stefan Kuczyński. Był nim do 1961 r. Współtworzył również Towarzystwo Miłośników Wrocławia, był radnym Miejskiej Rady Narodowej, działał w Związku Byłych Więźniów Politycznych, Towarzystwie Rozwoju Ziem Zachodnich, Klubie Inteligencji Katolickiej, itd. Zmarł 5 listopada 1969 r. we Wrocławiu i spoczął na cmentarzu w Smolicach.

Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, czy Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1958). Stowarzyszenie Lekarzy Dolnośląskich przyznaje nagrodę jego imienia, z kolei na domu w którym mieszkał przy Placu 1 Maja 7 we Wrocławiu znajduje się tablica, ufundowana w 1980 r. przez płk. prof. dr. hab. Gerwazego Świderskiego. Prof. Świderski ufundował również w 1980 r. tablicę upamiętniającą dr. Kuczyńskiego, a znajdującą się w holu Domu Lekarza przy ul. Kazimierza Wielkiego 45 we Wrocławiu.