Nasi Powstańcy: Bracia Antoni i Leon Adamkiewiczowie z Sulmierzyc

Bracia Antoni i Leon Adamkiewiczowie urodzili się w jako synowie Mikołaja Adamkiewicza i Bronisławy z d. Kulczyńskiej. Leon przyszedł na świat 12 kwietnia 1893 r., natomiast Antoni - 31 grudnia 1898 r. Mieli również rodzeństwo: Marię (19 stycznia 1896 r.- 30 czerwca 1978 r.) i Kazimierza (27 lutego 1908 r. -?).

Co do Leona, to wiemy, iż wziął udział w I wojnie światowej w szeregach armii niemieckiej i został ranny 30 października 1917 r. Po powrocie w rodzinne strony wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim, jako żołnierz 2 kompanii 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich.

Więcej informacji mamy nt. Antoniego Adamkiewicza ze względu na zachowane wspomnienia powstańca. Ukończył siedem klas Szkoły Powszechnej w Sulmierzycach, a po jej ukończeniu w 1913 r. został fryzjerem. W kwietniu 1918 r. został zwerbowany do armii niemieckiej i brał udział w walkach do końca I wojny światowej, po czym wrócił w strony rodzinne. 3 stycznia 1919 r. zgłosił się do Powstania Wielkopolskiego i został żołnierzem kompanii sulmierzyckiej pod dowództwem starszego sierżanta Stanisława Kamińskiego. Walczył w obronie Sulmierzyc i na froncie pod Zdunami. 2 lutego 1919 r. został przeniesiony do 2 kompanii 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich i w ramach tej jednostki wziął udział w walkach pod Mikorzynem i Kępnem. Prawdopodobnie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a z wojska został zwolniony 14 sierpnia 1922 r. Po zwolnieniu z wojska wyjechał na Śląsk i pracował jako pracownik fryzjerski. W 1928 r. otworzył własny zakład fryzjerski, który prowadził do 8 stycznia 1941 r. Później jego Niemcy zajęli jego zakład, łącznie z urządzeniami, a jego samego wyrzucili. Do końca wojny pracował jako pomocnik. Działał w Polskim Związku Wolności na terenie Mysłowic pod pseudonimem „Kanarek”. Po zakończeniu II wojny światowej zajął swój dawny zakład i prowadził go do 1950 r., kiedy to zdał go Spółdzielni Fryzjerskiej w Sosnowcu. W spółdzielni tej pracował do 1958 r., do czasu choroby. Później przeszedł na rentę inwalidzką. 10 lipca 1929 r. wziął ślub. Po wojnie był członkiem Związku Powstańców Wielkopolskich pod numerem 8328. Po wojnie był również członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Pracował w komisjach wyborczych w wyborach do sejmu i gminnych rad narodowych w latach 50. XX w. Z kolei w latach 1957-1958 był ławnikiem sądu powiatowego w Mysłowicach.

Zmarł 23 lipca 1976 r. i spoczął na cmentarzu komunalnym w Tychach (woj. śląskie). W 1949 r. został odznaczony Medalem Zwycięstwa i Wolności, natomiast w 1957 r. - Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.