Historia zamknięta w fotografiach nagrobnych [ZDJĘCIA]

Tradycja upamiętniania przodków na różnych rzeczach znana była jako fotoceramika lub fotoporcelana. Sztuka narodziła się już z początkiem technologii fotograficznej, czyli już w XIX w. Początkowo zdjęcia osób zmarłych wykonywano na porcelanowych talerzach, wazach lub zegarkach, a z czasem pomysł przeniósł się na nagrobki.

Szczególnie ciekawe nagrobne zdjęcia znajdziemy sprzed lat, osób, których mało kto pamięta i dzięki tym fotografiom mamy możliwość poznania tych osób na nowo. Przedstawiamy kilka starszych i nowszych fotografii. Przy każdym zdjęciu zaznaczamy jak nazywała się ta osoba oraz gdzie spoczywa.

Tradycja prezentowania wizerunku zmarłego jest dzisiaj powszechna, jednak jej początki wypracowała polska szlachta. Sztuka znana była, jako portret trumienny i jej tradycja pochodzi z końca XVI w., jednak przyjęła się na dobre w XVII i XVIII w. Zarezerwowana jednak była dla wysoko urodzonych.

Wraz z rozpowszechnieniem się fotografii wykształciły się dwa zwyczaje. Jedną z nich jest fotografia funeralna, czyli reportaż fotograficzny z ostatniego pożegnania. Choć była powszechna w okresie Polski Ludowej, to w ostatnich latach stała się bardziej popularna. Reportaż fotograficzny z pogrzebu stał się też jedyną możliwością pożegnania bliskiego w okresie pandemii.

Inną sztuką jest fotografia mortualna, czyli post mortem (łac. po śmierci). Już na długo przed wynalezieniem fotografii ludzie starali się zachować na różne sposoby wizerunek osób, które odeszły, np. poprzez malarstwo. Fotografia mortualna upowszechniła się w latach 40. XIX w. W okresie różnych konfliktów zbrojnych często wykonywano portrety trumienne poległym.

Z czasem wykształtowało się pokazywanie wizerunku zmarłego na nagrobkach, przedstawiając zdjęcia portretowe. Niegdyś wykonywano je techniką kolodionową, a później zaczęto przenosić pigment na porcelanę lub kryształ. Wiele zakładów pogrzebowych ma w swojej ofercie wykonywanie takich zdjęć.